Nie istnieje.

Już ponad 2 miechy, odkąd ostatni raz tu zaglądałem. Szczerze - to, w ogule zastanawiam sie czy ktoś jeszcze tutaj zagląda, ale w sumie fajnie zostawić po sobie kilka słów. Ostatnie 2 miesiące nie zostawiły na mnie suchej nitki, a że jeszcze do ich skończenia kolejny miesiąc to i tak żygam wszystkim tym co działo się i dziać będzie. Gdybym mógł, napisałbym więcej ale po co. Swoją drogą patrząc na moje wpisy, to jakoś nie widać w ogule pozytywów...

Brak słów... Mam nadzieje, że kiedyś będzie lepiej.

Zawodowo troche zleceń. Prywatnie na całej lini w plecy. Relax - pojęcie, które ostatnio nie istnieje. I tak tocze ten kamień, tylko czemu ciągle kurwa pod góre.

Czerwiec

Z okazji dnia dziecka, chciałem coś napisać, ale chyba znów nie wyjdzie. Brak jakiejkolwiek twórczej możliwości by wkleić tutaj kilka zdań o tym co sie dzieje. A dzieje sie nie wiele. Zamułka, robota całymi dniami, w domu też robota. Jakiś nienasycony jestem chociaż cały czas w głowie slysze, jedną myśl.

,, Bo rozróżnianie świat jest jedną z zalet licznych,
Gdy Świat, który widzisz jest monochromatyczny ''

Zostawiam was, niedługo napewno zbiorę się i napiszę coś sensowniejszego.
Hej.

Maj

Maj czas zmian. Agencja Reklamowa, design, design, design. Znowu zaczyna się dziać, a do tego wszystkiego jest czas na pozostałe rzeczy.

Polecam > Pinch - Get Up

Chce się żyć. Zmiany nastrojów jak w kalejdoskopie :)

Derriere l'ecran

Śpię, leżę, czytam Bukowskiego. Słucham. Ez3kiel - Derriere l'écran . Ostatnio, wpadł mi także ten kawałek `Burial - Lambeth a, że artyste wręcz uwielbiam i jest dla mnie geniuszem na miare Einsteina w muzyce Experymentalnej, Dubstepie jakkolwiek by ją nazywali. Katuje więc non stop.

I, że tak powiem - odpływam. Ostatnio nie dzieje się zbyt wiele. Samotne wieczory. Choć wiem, że zawsze ktoś na mnie czeka. Kocham ją.

I pośród tego wszystkiego znowu jestem Ja. Wpasowany gdzieś w mury tego świata, w miejscu do którego chyba naprawde nie pasuje. Mimo, że za oknami słońce. Powinno chcieć się żyć. Tymczasem ja przespał bym ten czas...

Ezekiel - radzę posłuchać.

Pierwszy dzień lata

Dzisiaj w Islandii pierwszy dzien lata, które przywitało... opadami śniegu! A co.

Paradoks goni paradoks. Emigranci opuszczają wyspę, ale nie dziś. W ogule. Na zawsze, bo tak naprawdę już nie ma po co wracać. Kryzys naznaczył to miejsce wzdłuż i wszerz. Nachapani Polacy dumnie wydostają się z miejsca, które przez pare lat było źródłem pokaźnych dochodów, ale kiedyś musiało to wszystko pieprznąć. Będą wracać samolotami, robić trzode na lotniskach i nachlani bezpośrednio w samolotach pokazywać, że Polak potrafi.

Myślę więc, że ten pierwszy dzień lata, wcale nie będzie zwiastował nadchodzących zmian na lepsze dla tego kraju. Kto wie, może to miejsce nigdy nie powinno zostać skażone emigrantami. Wtedy i Islandczykom żyłoby się lepiej. Chociaż kto jak to, ale oni zawsze mieli spokój.

Podziwiam.

Nie umarłem

Nie umarłem. Póki co.
`City and Colour

Strzało!

-7`C. Piździawa co nie miara. Wychodzę na dwór, opatulony w kilkanaście warstw odzienia. Widzę go. Stoi w otoczeniu innych, choc tak naprawde samotny. Niewyróżniający się z tłumu, a jednak szlachetny. Duma Polski. Moja duma. Mój maluch.

W głowie jak zwykle wiele pytań, ale o tej porze to jedno najważniejsze.
- Odpalisz?

10 minut później siedzę w taksówce.
Z głośnika , Mała Lady Punk’. Kilka słów z taksówkarzem i 15 zł żegnające portfel.

Dziś już wiem, że to jego ostatnia zima. Służył mi przez tyle lat. Nie tylko mi. Zawsze gdy trzeba było wsiadałem do niego, włączałem zdezelowane radio i ruszałem z pół otwartym oknem w świat. Ciężkie zimy, upalne lata. Poranki i mleczne wieczory. Obiekt westchnień, śmiechów, żartów. Chyba zawsze o zabarwieniu pozytywnym. Kult. Przyszła kolej i na niego.

Żegnaj – strzało!

Traveling.

5.30.

Okrutny dźwięk, który co dzień przypomina o sobie tak bezczelnie. Trzeba zwlec tyłek z łóżka.

10 minut później, dopijam szybko herbatę, bo okazuje sie, ze mimo wszystko dźwięk dziś budził zbyt późno. Po chwili, dociera do mnie ze nie mam kurtki. Jedyna myśl, która mogła zniszczyc cały mój plan powrotu do domu była prosta - kurwa! Pozamiatane. Zostawiłem u chłopaków na górze...

Zawsze zamykali drzwi na noc dlatego w lekkim szoku, że naprawdę nie zdąrzę na pociąg
wystrzeliłem czym prędzej na góre. Chwila wachania, wcześniej telefon. Kurwa. Kto normalny odbiera telefon o 5.30, tym bardziej jak jest wyciszony... Nikt! Chwytam za klamkę.. Eureka! :)

Chwyciłem kurtke. Szczęście, że jeszcze tam była. Ruszyłem po torbę i zacząłem gnac
na autobus...

Nie wiem dlaczego zawsze dzieje się tak, że zapominam o podstawowych rzeczach. Nie przywiązuje kompletnie uwagi do czegoś, co może mi popsuc caly dzień. Bo, bądź tu mądry i idź bez kurtki przy 0' na zewnątrz, albo budź chłopaków tak wcześnie. Jedno i drugie nie skonczyłoby się za dobrze.

Bogaty o te doświadczenie siedzę w pociągu i piszę. Mijam jakieś pola, które powinienem znac na pamięc bo przejeżdzam tędy już chyba setny raz. Jeszcze jakieś 100 z 430 kilometrów. Kilometrami piszę bo czas w przypadku tej instytucji, nie ma żadnego odwzorowania co do odległości.

PKP niemiłosienrnie daje dupy w tym, poprzednim i we wszystkich sezonach, które będą. Smutna prawda, ale jest przynajmniej czym do domu wrócic. Nię bedzie lepiej.

Przemijanie wiosen

W momencie kiedy stukam w klawisze, zdąrzyłem zorientowac się, że to co napisałem do tej pory
przepadło gdzieś na dysku. Swoją drogą, to dobrze. Jest więc szasna na to, żeby zacząc coś nowego,bardziej konstruktywnego...

Męczą mnie proste rzeczy z przeszłości. Na przykład to, że nie odczuwam już wszystkiego tak jak
kiedyś. Nie wiem czy to wina tego, że z biegiem wiosen zmieniam się cały Ja, czy tego, że po prostu nic nie jest powtarzalne. Muzyka, atmosfera, lato i każda zima. To zmienia się zawsze w moim życiu odkąd pamiętam i jednoczęśnie pozostaje moją największą zmorą. Przeżywamy coś raz, potem to już nie wraca w tej samej postaci... nie ma szans.

I tak przygnębiony tym, że skończył się czas, w którym zawsze miałem chwilę na przemyślenia, a zaczał się ten w którym myślenie nie jest już tak przyjemne jak kiedyś, przebijam się przez kłęby śniegu zalegające nocą na chodniku. W uszach słysze jeszcze muzykę, tą jedyną, która nigdy się nie zmieni. Idę spac bo wiem że sen da ukojenie.

On nigdy nie zawodzi.

Zaczynając

Zaczynając.